Heimwee naar het grote leven
Laatst werd ik gebeld door de ING. Of ik me wel realiseerde dat, als over 17 jaar mijn hypotheek afloopt, ik wellicht te weinig vermogen had opgebouwd om hier te blijven wonen…
‘Zeventien jaar….,’ zei ik toonloos, ‘…en al die tijd weet ik precies wat ik met mijn vastgezette lage rente aan jullie moet betalen…toch?’ Ik probeerde uit alle macht iets van urgentie te voelen uit medelijden met ’s mans onmogelijke baan. Na verschillende mailtjes, irritante pop-ups bij het bankieren en zelfs een alarmerende brief, was ik door de knieën gegaan en had ik ingestemd met een telefonisch consult. Ik verwachtte op zijn minst dat mijn faillissement zou worden aangekondigd.
‘Ja maar daarna…’ De man probeerde mij tevergeefs een van risico’s gevrijwaard leven aan te smeren. Mijn pensioengegevens en die van mijn vrouw moesten onverwijld in kaart gebracht worden voordat het te laat was….
Ik chargeer natuurlijk maar soms voel ik mij onderdeel van een verveelde MAX-generatie met haar gedoe, getut en gekeutel over inkomenszekerheid en rechten op van alles en nog wat. Onze ‘vrijheid’, kroonjuweel uit de jaren zeventig, ligt roerloos onder een badhanddoek aan de Costa de Sol. Onlangs las ik het interview met Ben Ferenez in de Volkskrant. Negen en negentig jaar! Ooit hoofdaanklager van het Neurenberg tribunaal en nog steeds 10 uur per dag werkend aan een rechtvaardige wereld. ‘Make law, not war’ is zijn stelling. Zijn grote droom is dat staten niet meer naar geweld grijpen bij een geschil maar naar de rechter gaan. Streeft naar 100 push-ups op een dag. Hij gaat niet op vakantie. ‘En pensioen, daar snap ik ook niks van. Moet ik gaan golven?’
Hoe zorg ik dat mijn leven niet volloopt met gedoe, met dingen die alleen gericht zijn op de instandhouding van dat leven zelf? Het beeld van Stephan Covey spreekt me nog steeds aan. Hij probeert een vaas te vullen met gruis, kleine stenen en grote stenen. Elke keer als hij begint met het gruis en de kleine stenen, blijven de grote stenen over. Het past niet. Als hij eerst de grote stenen in de vaas zet, voegen het gruis en de kleine stenen er vanzelf tussen. De vaas is mooi gevuld. Begin met de grote stenen in je leven!
Soms ontdek je dat je ‘burn-out’ ook elementen heeft van een ‘bore-out’. Je raakt uitgeput van het onderpresteren, de betekenisloosheid… Voor mij heeft het te maken met een heimwee naar het ‘grote leven’. Dat is dat ik mijn grote thema’s voel, mijn geraaktheid, mijn ultieme zorg, mijn grote ‘why’. En als ik dat niet meer voel, moet ik het opgraven onder de dagelijkse irrelevantie die ons bedelft met verslavende korte termijn kicks en schijnzekerheden. Nietzsche zegt het zo mooi: Wie een waarom heeft, kan bijna elk hoe verdragen…
Rien van der Zeijden