Rien van der Zeijden, 67 Jaar. Ik woon in Nij Beets op een mooie plek in het buitengebied, samen met Elly. Sinds ik vanaf zomer ’23 met pensioen ben gegaan, ga ik ook professioneel gezien het ‘buitengebied’ in. D.w.z. ik verlaat het plein waar alle lijnen langs lopen, kies plekken waar de wind onbelemmerd mag waaien. Diezelfde wind die nieuwe ideeën aanvoert.
In het recente verleden was ik supervisor, ritueelbegeleider (bij afscheid en herdenken) en docent in het hoger onderwijs (Hanzehogeschool Groningen). Ik had heerlijk werk en toch vind ik dit een mooie kans om me op nieuwe dingen te richten.
Dat betekent een spannende periode. Ik kijk wat er op me afkomt. Nieuwe combinaties en nieuwe betekenissen. Begeleiden zit zo’n beetje in mijn DNA. Als theoloog blijf ik verbonden met rituelen, oude mystieke tradities en verhalen. Daarbij wil ik vooral ‘doen’: veel zingen en muziek maken, schrijven, me met kunst en rituelen bezig houden, actie voeren… Schoonheid vangen tegen de gekte en dreiging van de huidige tijd.
Achterin mijn tuin heb ik een labyrint gemaakt. Noem het een meditatief looppad of een beeld van de levensweg met zijn verschillende etappes en wendingen. Soms ben je dicht bij het centrum, soms raak je daar weer vanaf. Zo is het bij mij ook. Ik struin er graag rond. Geen rechte lijnen maar organische cyclische herhalingen als in het leven zelf. Me afvragen… Wat hoort bij mij? Waar valt niet over te onderhandelen? Hoe kan ik dat aan het grotere geheel verbinden?