Hoe bewust ben jij je van de grond onder je voeten? We lopen erover, verbruiken het en bewerken het. Op jouw geboortegrond begon jouw taal en je levensweg. In sommige culturen heeft grond een eigen stem. Vergt onze klimaatcrisis een andere visie op grond? Groeit er een ander bewustzijn?
(een longread over stem geven aan de aarde)
We zijn gewend aan het klassieke beeld van natuurbescherming. We zetten een hek rondom het kwetsbare. De ecologie leert ons dat je veel beter kunt beginnen bij de plekken waar diversiteit en groeikracht aanwezig zijn.
Als je een schip wilt bouwen, zegt de Saint-Exupéri in de Kleine Prins, ga je niet werk verdelen en orders geven, je leert mensen verlangen naar de eindeloze zee. Het is het geheim van het ‘gegrepen worden’. We kennen het allemaal. Een dieper weten wordt plotseling bij je geraakt. Je hoeft niets meer uit te leggen. Het gaat stromen, er is zingeving, je wordt verbonden met een groter geheel.
(geplaatst in Optimist Magazine Online 8-9-24
Er zitten meer levende organismen in een theelepel grond dan er mensen op aarde zijn. De zwangere grond onder mijn voeten bevat vitaliteit en ‘programma’s’. Kunnen we beter luisteren naar die grond? Het is indrukwekkend hoeveel natuur-inclusieve initiatieven er nu worden uitgewerkt die uitgaan van dit denken.
(Geplaatst in MaatschapWij 1 sept 24)
Over ouder worden, melancholie en de kunst van het ‘laten’.
Publicatie in Optimist Magazine Online juni ’24.
Hoe staat het met mijn innerlijke landschap? Zou ik iets kunnen leren van de wijsheid en intelligentie van mijn tuin? Ben ik zelf niet een aangeharkt tuintje geworden?
Hoe onze dialogische vaardigheden ongemerkt verdwijnen…
(gepubliceerd in MaatschapWij juni ’24)
Het leven wil maar niet maakbaar worden. Haar grilligheden en toevalligheden halen je streven onderuit. Het is nooit klaar, altijd weer anders. Wat betekent improvisatie in mijn leven?
(gepubliceerd in Optimist Magazine Online mei ’24)
Tussen weilanden en sloten in het zuidoosten van Friesland ligt een kleine oase. De laatste vijftien jaar hebben Rien en Elly de plek omgetoverd tot een organische en poetische dwaaltuin die blijft verrassen. In een korte serie columns probeert Rien de tuin tot hem te laten spreken.
(publicatie in MaatschapWij 7 april ’24)
‘Sterven moet ik maar dat is ook alles wat ik voor de dood doe..’ Wat bedoelde de theoloog Dorothee Sölle met deze vreemde uitspraak?
(Mijn paascolumn in Optimist Magazine Online)
Een korte column van mij die genomineerd werd voor een prijs van kunsttijdschrift See All This in april ’24. Over de waarde van literatuur. Schoonheid vangen tegen de gekte en dreiging van deze tijd.