De achterkant van je CV

Nu de verkiezingen voorbij zijn veranderen de verhalen van karakter. We zijn zo gewend geraakt aan podiumverhalen, bestemd voor de publieke ruimte. Het zijn de verhalen die af zijn. Ze hebben een welgekozen structuur, een climax, een spanningsboog, zoals we die vertellen in onze romans en onze theaters. Als ik zo’n verhaal s’ avonds na een dag werken thuis vertel, maak ik me vrij belachelijk bij mijn geliefde. Als ik in de coachingsruimte zo’n verhaal beluister, word ik geacht het verhaal te ontregelen zodat mijn coachee het echte minder welgevormde verhaal ontdekt en waardeert. Net als bij verkiezingsverhalen kom je een ‘te veel aan perspectief’ tegen terwijl de nu eenmaal complexe werkelijkheid het stiefkindje is geworden. Daarmee bemoeilijken we de verandering. Het is de valkuil van een mooi verhaal! Dat gaan nu ook de onderhandelaars na de verkiezing merken… 

In een Webinar voor de opleiding Begeleidingskunde interviewde ik Louis Polstra, lector bij de Hanzehogeschool. Onze CV heeft een achterkant, vertelde hij. De voorkant heeft het karakter van een kroniek, er is orde gecreëerd. Maar een kroniek is geen verhaal, het bevat geen ‘sense of self’. De achterkant van onze CV is niet mooi, net zoals bij de achterkant van een breiwerkje. Het laat de verbindingen zien. Ons onsamenhangende houtje touwtje verhaal bevat waarde-volle elementen en maakt een echt gesprek mogelijk. 

In een cultuur waarin het podiumverhaal steeds centraler komt te staan, bemoeilijken we het echte gesprek. De zo bejubelde ‘duidelijkheid’ wordt een doel op zich. Het is een duidelijkheid die de gelijkgestemde een kick geeft en de andersdenkende op afstand zet. Als ik maar gehoord word. Wie leert mij zo schrijven dat ik niet voortijdig weg-geklikt word, dat ik geliked word, gedeeld, dat ik niet onvindbaar word in de trage stroom van websites, flyers, columns die door de virtuele ruimte drijft. 

De achterkant van je CV met al je kwetsbaarheden en eigenaardigheden, jouw subject-zijn, is ‘het naakte gelaat’ waar de filosoof Levinas over schrijft. Als het voorkantverhaal er tussen komt, vermoorden we het subject. Het verhaal zelf met zijn behoefte aan actie, samenhang, analyse en duiding neemt het over. En ergens in die beweging is ‘de werkelijkheid’ verloren gegaan. Het lijkt onvermijdelijk in deze snelle wereld van handelen en oplossen. 

Maar zeker van professionele begeleiders mogen we iets anders verwachten. Terug naar ‘het zien’, de echte verbinding. Wij hebben slechts het morele appel van ogen die ons aankijken.