n Een nat en somber weekend. We hebben houtsnippers op de modderpaden gegooid om te voorkomen dat we wegglijden. Een niet te temmen virus raast over de wereld. We zijn er chagrijnig van. Terwijl ik diep in mijn capuchon gedoken over de tuin kijk, valt het me op hoe rustig en ingekeerd het hier is.…
Lees meer
Ik ben het zwerven verleerd. Die drang om niet te weten, je te laten verrassen, te improviseren. Ik herinner mij het doelloze landerige rondstruinen in het landschap van mijn kindertijd. Zelfs in de Wieringermeer waar alles rechtgetrokken en aangeharkt was, probeerde ik te verdwalen. Nu ik in het buitengebied van Friesland woon, ontdek ik steeds meer hoe…
Lees meer
Het Bijbeltje van mijn vader ‘Wie wil deze?’ Ik stak meteen mijn vinger op. Het volkomen stukgelezen, met plakband gerepareerde en beduimelde bijbeltje had een magische aantrekkingskracht op me. Wij zijn een familie van opruimers en weggooiers. Na het overlijden van mijn moeder, afgelopen zomer, brachten we het ouderlijk huis voortvarend en efficiënt terug in…
Lees meer
Eens in de zoveel tijd krijg ik een niet te stuiten opruimwoede. We hebben een schuurzoldertje dat regelmatig volstaat met ‘je weet maar nooit’ meubeltjes. Handig als je appartementen verhuurt. Als ik mij kruipend langs de spinnenwebben beweeg, besluit ik tot een ferm ‘naar de stort er mee’. Het kloeke besluit stuit op een betekenisvol…
Lees meer
We zitten rond een vuur in de boomgaard. Een paar oude stoelen en boomstronken, wat slordig gestapelde stenen om het oplaaiende vuur te bedwingen. Het is kerstavond. Het aantal erfgenoten dat in de vlammen staart (6) is eigenlijk net te groot. Ik moet denken aan het grappige appje dat ik vandaag kreeg waarbij de drie…
Lees meer
Vorige week zag ik de fascinerende film, After Life. Het is een film uit 1998 van de Japanse regisseur Hirokazu Kore-eda. In een beginshot doemen uit de grijze mist één voor één figuren op. Het is maandagochtend. De personen die we zien blijken gestorven en zijn na hun dood gearriveerd in een soort doorgangshuis. Het…
Lees meer
Ik was er niet op voorbereid. Twee paar kinderogen en twee paar volwassenogen kijken me aan. Ze zijn gestrand op een parkeerterrein van de Lidl (!) nabij Kamp Moria. Mijn blik blijft haken in hun blik. De vader kijkt afwezig op van zijn telefoon. Ik zie schaamte: ‘Wat kan ik nog doen?’ De moeder oogt…
Lees meer
Woensdag 15 juli. Voorzichtig stuur ik met mijn broers en zussen de kist over het knerpende grint. In de verte zien we de mensen. Ze zijn gaan staan om ons te ontvangen. Voor de kist lopen mijn dochter en haar man. Terwijl hij langzaam op de trom slaat, zingt zij ‘Blijf bij mij Heer’. Breekbaar…
Lees meer
Het was stil in mij de afgelopen periode. Het gaf ruimte. Als een antwoord dat op zich laat wachten. Je aarzelt om je uit te spreken. Het is die communicatieve stilte die de coach kent. Soms, als je niets zegt, als je de ruimte tussen stimulus en respons oprekt, gebeurt het vanzelf. Dat is altijd…
Lees meer
Toen ik op 14 april van dit jaar mijn tweede roman presenteerde, reageerden veel mensen op de titel: Toen de liefde nog vrij was. Dat zou wel over de ‘vrije liefde’ gaan, zeiden ze. Het boek volgt de reis van Gerben op de drempel van volwassenheid. Hoewel het boek de sfeer van de jaren ’70…
Lees meer